Her şey sessizdi. Güneş, ufkun arkasında kaybolurken gökyüzü kan renginde nefes aldı. O an, dünyanın kalbi bir anlığına durdu ve zaman, kendi damarlarını hatırladı. Kızıl ışık, dağların yüzünü son kez okşadı. Bir yanda yanmak, diğer yanda sönmek vardı. İnsan, bu iki anın arasında doğdu; ne tamamen alev, ne tamamen kül. Kırmızı burada bir renk değil, bir hatırlamadır. İlk günahın, ilk duanın, ilk kalp atışının yankısı. Ve kim o anı fark ederse, zamanın kendisinin bir dua olduğunu anlar. Bazıları o ana gün batımı der, bazıları sadece geçip gider. Ama bazıları kalır çünkü bilirler ki o anda dünya bir kez daha yaratılır. İşte o anın adı: Crimson Hour.